وقتي به‌طور مكرر درباره ظاهر دخترمان اظهار نظر كنيم و  زيبايي صورتش را تحسين كنيم، اين پيام را به او مي‌دهيم كه ظاهرش مهم‌ترين و قابل اعتناترين ويژگي اوست.

شايد تكرار چيزهايي شبيه به اين‌ها:

خيلي قشنگي!

امروز خوشگل شدي!

تعريف و تمجيدهايي عادي، گذرا و بي‌ضرر به نظر برسد اما اين دست اظهارات ممكن است در درازمدت اثري مخرب بر شخصيت دختران و تعريف آن‌ها از هويت‌شان داشته باشد.

ولي چرا؟

در دنياي امروز كه همه چيز مبتني بر تصوير است، تأكيد بر ظاهر، بدن و لباس دختران و ستايشِ سطحي زيبايي ظاهري‌شان، اين باور را در آن‌ها تقويت مي‌كند كه تصوير «همه‌چيز» است، ظاهر زنان مهم‌تر از هر چيز ديگري‌ست و بر تفكر، هويت و باورهاي آن‌ها مقدم است.

 پس به دخترهايمان چه بگوييم؟

به‌جاي اين كه درباره ظاهرشان اظهار نظر كنيم، به كارها و رفتارهايشان  اشاره كنيم و بپرسيم به چه چيزهايي علاقه‌مندند. به‌جاي اين كه به آن‌ها بگوييم دختر خوبي هستند، از كيفيت‌هاي قابل توجه در شخصيت‌شان بگوييم، مثل اينكه چه‌قدر صبور و كوشا هستند يا چه مهارت بالايي در خوب گوش كردن دارند.

همچنين، به‌جاي اظهارنظر درباره بايدها و نبايدهاي رفتار مناسب براي دختران، مهارت بيان ايده‌ها و ديدگاه‌هايشان را در آن‌ها تقويت كنيم و به آن‌ها بگوييم اينكه با شجاعت نظر مي‌دهند چه‌قدر تحسين‌برانگيز است. يك گردش زباني ظريف تضمين مي‌كند كه دختران نوجوان با آمادگي بيشتري به دنياي بزرگسالي وارد مي‌شوند.